Ես շատ եմ հավանում Եղիշե Չարենցի բանաստեղծությունները: Հատկապես հավանում եմ <<Տաղ անձնական>>, <<Ես իմ անուշ Հայաստանի>>, <<Անքնություն>>, <<Լուսամփոփի պես աղջիկ>>:
Իմ կարծիքով Եղիշե Չարենցը պատմում է իր մասին: Նա գրում է, որ ցանկանում է անվերադարձ հեռանալ և նրան թվում է, որ այդպես կարող է ներում ստանալ իր մեղքերի համար: Նա առանց Կարինե Քոթանջյանին
հրաժեշտ տալու հեռացավ և դրա համար իրեն շատ վատ է զգում: Չարենցը իր տունը, տեղը բարեկամներին թողեց և հեռացավ: Նա գնաց իրեն համար անծանոթ ու անհայտ ուղով, որտեղ ոչ մեին չի ճանաչում և աշխարհը իր
համար շատ գորշ է ու տաղտկալի: Ամեն րոպե նա կյանքի մեջ շատ անարդար պահեր է տեսնում:
Իմ կարծիքով Չարենցը իր այս բանաստեղծությամբ բոլորիս ուսուցանում է, որ երբեք պետք չէ մոռանալ հայրենիքը: Միշտ պետք է հիշել և իմանալ հայրենիքի հարստությունները: Ավելի լավը տեսնելով պետք չէ մոռանալ հայրենիքի մասին և սկսել չգնահատել ունեցածը: Ամեն մեկը պետք է սիրի և գովի իր հայրենիքը անկախ ամեն ինչից:
Write a comment