...Մի փոքր լռելով, նա ասաց. <<Բայց մենք տեղ չունենք ապրելու, մենք տուն չունենք>>:
Նա ծիծաղեց և ասաց, որ նա ունի լրիվ նոր անձրևանոց, որը կոճակը սեղմելուն պես ինքնուրույն բացվում է: Անձրևանոցը հիանալի տուն է, երկուսի համար շատ հարմարավետ: Ճիշտ է նա չունի պատեր, բայց պետք է միայն ձեռքը մեկնել և դու կիմանաս թե փողոցում ինչ տարվա եղանակ է, օրինակ, գարունը ավարտվեց կամ դեռ գնում է:
Այդպիսի հարմարավետ տնով, ինչպիսին անձրևանոցն է, հարմար է ճանապարհորդելը, հաճելի է լսել անձրևի ձայնը, և էլի ...
Բայց նա չհարցրեց. <<էլի ինչ...>> և գնաց ուրիշի մոտ, ով ուներ մի սենյականոց բնակարան բոլոր հարմարավետություններվ, բայց հավանաբար չուներ այդպիսի անձրևանոց: Նույնիսկ եթե ուներ, համաձայնվեք, մարդու ինչին է պետք երկու տուն, դա նույնիսկ ծիծաղելի է...
Հիմա՝ մի քանի տարի անց, նա վերջապես հասկացավ, թե ինչքան հիասքանչ էր այդ անձրևանոցը, փոքրիկ օդապարիկ, որից երկուսով բռնվելիս կարելի է թռչել հեռու-հեռու , հատկապես անձրևոտ եղանակներին:
Եվ նա կարոտում է իր արդեն երեք սենյականոց բնակարանում, որովհետև ինչքան մեծ է բնակարանը, այնքան հեռու են նրա բնակիչները: Երբ անձրև է գալիս, նա պատրաստ է դուրս նետվել, որպեսզի գտնի իր անձրևանոցը, բայց տասնհինգերորդ հարկից կտեսնե՞ս, թե որ անձրևանոցն է քոնը:
Նույնիսկ եթե ճանաչես, հայտնի չէ կանոնավոր է արդյոք աշխատում այսօր վերելակը:
Թարգմանեց Սիրանուշ Ասատրյանը
Աղբյուրը՝ http://engibarov.ru/books/last-round/zontik/
Write a comment