Առաջին անգամ Ջավախքում

Հուլիսի 22-24ը ես առաջին անգամ անցկացրեցի  Ջավախքում: Երբ անցանք սահմանը ես սպասում էի թե հիմա ամեն ինչ վրացական և վրացերեն է լինելու՝  խոսելու են վրացերեն, գնումներ վրացական լարիով,վրացերեն ցուցանակներ... Սկզբից հենց այդպես էլ եղավ, բայց երբ հասանք սահմանից հետո առաջին քաղաքը՝ Նինոցմինդան հանդիպեցի հայերեն ցուցանակներ, իսկ երբ հասանք Հեշտիա գյուղը, այնտեղ բոլորը խոսում էին հայերեն և նույնիսկ ընդունում հայկական դրամ: Մեզ դիմավորեց ընկեր Արմանը, ով Հեշտիա գյուղից էր: Հենց առաջին ընտանիքում՝ ընկեր Արմանենց տանը, զգացի թե ինչքան հյուրասեր և բարեհամբյուր են Ջավախքի ժողովուրդը: Անհամբեր սպասում էի, թե երբ ենք բարձրանալու Աբուլ լեռը (3320մ): Ճանապարհը գյուղից միջև լեռան ստորոտը կարող էր անցնել միայն բեռնատար մեքենան: Պարզվեց, որ բեռնատարով գնալը բավականին զվարճալի է, բացի այդ եղանակն էլ որոշեց զվարճացնել մեզ և հանկարծակի կարկուտ ուղարկեց: Ճանապարհը շատ գեղեցիկ էր, ծաղկաշատ: Բայց շուտ է ուրախանալը, մեզ առջևում սպասվում էր բավականին բարդ ու քարքարոտ ճանապարհ: Այդ ճանապարհն էլ հաղթահարելիս ես հաճույք ստացա: Այն տեսարարնը, որը բացվում էր գագաթից լիովին արժանի էր այդ չարչարանքին: Մենք գիշերեցինք լեռան գագաթին  և առավոտյան դիմավորեցինք արևածագը: Վերևից երևում էր ամբողջ Ջավախք աշխարհը իր լեռներով ու լճերով, ուշագրավ էր հատկապես Փարվանա լիճը, որը երևում էր իր ամբողջ մեծությամբ ու շքեղությամբ: Լեռան գագաթը ամպերից վեր էր: Կարծես թե ինձ չէր բավարարել երկրային կյանքը և ես անցա երկնայինին՝ ամպերից վեր: Բայց երկնային կյանքը շուտով ավարտվեց և մենք անցանք ջրային կյանքի: Լողացանք Թափարվանա գետում, գիշերեցինք Փարվանա լճի ափին: Փարվանան ընդհանրապես նման չէր մեր Սևանա լճին, այն մոխրագույն էր, կարծես թե ուզում էր ասել, որ ավելի դժվար կյանք է ունեցել: Ի տարբերություն Սևանի ափերին, որոնք անընդհատ աղբ հավաքելու կարիք ունեն, այստեղ ոչ գետերի և ոչ լճերի ափերը աղտոտված չէին, բավականին մաքուր էին, ինչը ինձ շատ ուրախացրեց և տխրեցրեց՝ եթե հնարավոր է չաղտոտել, ապա ինչու մենք՝ հայաստանցիներս չենք անում:  

Սարի գագաթին գիշերելուց հետո վրաններում գիշերելը դրախտ էր թվում, վաղուց այդքան լավ քնած չկայի:

Ում տուն այցելում էինք մեծ հաճույքով ընդունում էին: Երկու անգամ տարբեր ընտանիքների հանդիպեցինք Փարվանայի ափին, եկել էին Վարդավառը տոնելու, երկու անգամն էլ մեծ սիրով մեզ հրավիրեցին իրենց խնջույքին, հյուրասիրեցին: Այդ պատճառով այս ճամփորդությունը եղավ իմ ամեմա ձմերուկաառատ ու խորովածաշատ ճամփորդությունը: Հետո մեզ այցելեց Վլադիկան՝ նա կաջակցի մեր հետագա պլաններին Փարվանայի ափին ճամբար բացելու համար: Վլադիկան իր հետ բերել էր երկու խոշոր ձմերուկ, ճիշտ է մենք արդեն հագեցել էինք ձմերուկից, բայց նրա բերածը լրիվ ուրիշ էր և մենք մեծ հաճույքով կերանք:

Շատ նոր բաներ արեցի այս ճամփորդության ընդացքում, որ երբևիցե չեմ արել՝ քնեցի սարի գագաթին, եղա ամպերից վեր, և վերջապես եղա Ջավախքում: Բոլորն ասում էին որ էլ չեն ցանկանա բարձրանալ Աբուլ լեռը, որովհետև դժվար է, իսկ ես մեծ հաճույքով կրկին կբարձրանայի: Այն բավականին նման էր մեր Արագածի արևմտյան գագաթին: 

Ամբողջ ճամփորդության ընթացքում կարծես Հայաստանում լինեի, միայն վրացերեն ցուցանակներն ու մեքենաների վրացական համարանիշները տեսնելով էի հիշում, որ Վրաստանի Հանրապետությունում եմ: 

Շնորհակալ եմ տիար Գևորգին և ընկեր Արմանին այս հրաշալի ճամփորդությունը կազմակերպելու համար, տիար Բլեյանին այն ավելի ուսումնական դարձնելու, ընկեր Արմանին և գյուղի բնակիչներին մեզ ուղեկցելու ու լավ ընդունելու, իսկ խմբի մնացած անդամներին ինձ ընկերակցելու համար: Ես ձեռք բերեցի նոր ընկերներ թե մեր խմբից թե Ջավախքից...

Write a comment

Comments: 0